ROZDZIAŁ 24.

Kolejnego dnia Agatę obudził tłuczący się o szyby deszcz. Przetarła zaspane oczy i zerknęła na zegarek. Było kilka minut po dwunastej . Odkryła kołdrę i zobaczyła, że jest naga. Zaśmiała się i zeskoczyła z łóżka. Na podłodze było pełno ich ubrań, po wczorajszej upojnej nocy. Wzięła koszulkę Kuby ubrała ją niestarannie i poczuła jego zapach perfum. Była przyduża, ale za to słodka. Podeszła do szuflady ubrała majtki i zaścieliła łóżko.  Zeszła na dół i udała się do kuchni w której siedział Kuba. Pił herbatę i przeglądał gazetę. Kiedy zobaczył wchodzącą żonę uśmiechnął się.

- Cześć kochanie.

- Kubuś no cześć. Już po śniadanku ? -  zapytała rozbawionym tonem.

- Można tak powiedzieć. Ale ty słodko wyglądasz no no. – zaśmiał się mierząc ją wzrokiem.

- Dzięki. Ty nic lepiej. Koszulek w domu brak?

- Tak. Zabrałaś mi moją to muszę siedzieć bez. - skrzywił się.

- Wcale nie. – zaśmiała się.

- Tak. - wstał -  Oddawaj mi ją.

- Śnisz. - splotła ręce na kletce piersiowej -  To sobie ją weź.

- A wezmę wezmę.- podszedł bliżej.

- Jak mnie złapiesz to dostaniesz.

Agata spojrzała na Kubę sprytnym wzrokiem i pobiegła do salonu. Ten ruszył w jej ślady. Stała za fotelem i się  śmiała jak małe dziecko. Kuba chciał złapać ją z prawej strony, ale ta mu uciekła. Biegali po całym domu jak małe dzieciaczki. Aż po kilku minutach dorwał żonę. Agata aż płakała ze śmiechu oparła się o ścianę i patrzała na zdyszanego Kubę.

- A ponoć dobrą masz kondychę.

- Bo mam, ale taki wycisk mi dałaś, że szok.

- Marudzisz słaby jesteś. – zaśmiała się szyderczo.

- Agata! Ja ci dam słaby. Oddawaj koszulkę. – wyciągnął rękę.

- Kubusiu kochany nie spinaj się tak. Zobacz jak ci muły wyskoczyły. – zaśmiała się.

- Agata nie zaczynaj pajacko.

- Nie zaczynam taka prawda.

- Koszulka już - złapał za koszulkę - dajesz mi ją.

- Nie. Coś za coś.

Podszedł do niej bliżej i przełożył włosy za ucho. Agata uśmiechnęła się i poczuła jak jego ciepłe ciało ją dotyka. Pocałowała go i poszła na górę przebrać się. 

U Piszczków. 

Ewa siedziała w salonie oglądała film i karmiła córkę. Łukasz bezinteresownie kręcił się po domu, nie mógł znaleźć sobie miejsca. Ewa zauważyła dziwne zachowanie męża, ale z początku nie zwracała na to większej uwagi.  Gdy wszedł do salonu i wyłączył jej telewizor bardzo się zdziwiła jego zachowaniem.

- Łukasz powiedz mi co ty robisz? Włącz ten telewizor oglądałam film.

- Film filmem. Ja dzisiaj wyjeżdżam nie uważasz, że powinniśmy spędzić czas razem ?

- Przecież spędzamy, co chcesz?

- Faktycznie. - wzruszył bezinteresownie ramionami. 

- Ty się kręcisz jak smród po gaciach. Siadaj na dupę obok mnie i siedź. - pokazała na fotel, karcąc go przy okazji.

- A co mam robić? Patrzeć na film.- prychnął.

- Nie. Możesz się zająć córką. Nie wiem obojętnie co.

- Wolałbym tobą. Popatrz nie będzie mnie przez dłuższy czas. Tydzień w Hiszpanii i potem w Dortmundzie parę dni. A ty sobie nic z tego nie robisz. Wygląda na to, że masz mnie kompletnie w dupie. - zadrżał mu głos.

- Miśku mój ty słodki. - uśmiechnęła się - Nie mam cię w dupie. Gdybym cały czas myślała o tym twoim wyjeździe to bym za bardzo się przejęła i byłoby mi trudniej przyjąć do świadomości, że wyjeżdżasz. To jest dla mnie bardzo trudne, ale co mam poradzić?

- Ja wiem misia wiem.

- No właśnie to po co tak głuptasku myślisz ? Zabraniam ci tak  myśleć rozumiemy się?- skarciła go palcem uśmiechając się.

- Rozumiem rozumiem. – zaśmiał się.

- A teraz chodź tu do mnie po buziaka na poprawienie humoru.

Ewa była taka przekonująca w każdym stopniu. Odłożyła nakarmioną córkę do bujaczka obok i spojrzała na Łukasza. Ten siedział na kanapie i patrzył na nie. Kobieta zdecydowanie podeszła do męża i usiadła mu na kolana twarzą do niego. Uśmiechał się tak słodko. Ewa dotknęła jego ust swoimi. Pocałowała go delikatnie, ale z wyczuciem. Łukasz nie mógł się jej oprzeć. Całował ją namiętnie. Palce wplątywał w jej włosy. Ewa trzymała dłonie przy jego policzkach. Czuła jak jego mięśnie twarzy pracują. Przeniosła ciężar ciała na niego prowokując go żeby się położył. Gdy to uczynił leżeli wtuleni w siebie. Łukasz spojrzał na Ewę a ona na niego.

- Oj misia misia.

- No co misia? Trzeba cię rozpieścić trochę, bo teraz nie będzie przez 2 tygodnie miał kto.

- Dopiero teraz? Wcześniej trzeba było myśleć.

- Nie marudź. Wrócisz to pomyślimy.

- Trzymam cię za słowo. Wiesz, że cię kocham ?

- Nie wiedziałam, ale dzięki, że mnie oświeciłeś.

- Ewka.

Pocałował ją w szyję. Kobieta zaśmiała się i spojrzała na niego. Był taki słodki jak nigdy. Przytulał ją czule i bawił się jej palcami u ręki. Ewa chciała jak  tylko się dało najbardziej być blisko niego. Wiedziała, że to się nie powtórzy.  Te dwa tygodnie bez niego będą ciężkie. Leżeli w ciszy nie pamiętając o rzeczywistości. Z sielanki wyrwał ich dzwonek do drzwi. Ewa niechętnie wstała i poszła sprawdzić kto ich odwiedził. Kiedy otworzyła drzwi zobaczyła Kubę.

- Cześć Ewka. Łukasz gotowy ?

- Hej. Gotowy ? To już ta godzina? Wejdź.

- No już jest 19.50 - powiedział wchodząc do salonu.

- Cholera co ty mówisz. Zapomnieliśmy byliśmy zajęci. - ugryzła się w język.

- Rozumiem byliście zajęci sobą. – zaśmiał się.

- Tak dokładnie.

Kuba wszedł do salonu i spojrzał na przyjaciela. Siedział i bawił się z córeczką. Kiedy zobaczył Kubę wstał niechętnie i podszedł do niego.

- Już tak?

- Tak stary już zbieraj się.

- Dobra idę po torby.

Łukasz wyszedł z salonu i poszedł do garderoby po torby. Ewa stała oparta o ścianę i zamieniła z Kubą parę słów. Atmosfera była denna. Wszyscy stracili humory. Kiedy Łukasz zszedł spojrzał na Ewę i uśmiechnął się sztucznie. Ubrał kurtkę i poszedł pożegnać się z córką. Kuba zabrał torby przyjaciela i pożegnał się z Ewą.

- To pa do usłyszenia. – pocałował ją w policzek.

- No pa Kubaś szczęśliwej drogi.

Kiedy Kuba opuścił ich mieszkanie Ewa nadal stała oparta o ścianę. Łukasz wszedł do korytarza i spojrzał na nią. Podszedł do niej i złapał w pasie.

- Musze już jechać. Nie smutaj się. Będę codziennie dzwonić i pisać. Nie rób nic głupiego i uważaj na siebie. - zagroził jej palcem -  Pamiętaj że cie kocham. Ten czas szybko zleci. Pamiętaj pożegnania są pełne łez, lecz bez nich powitania były by niczym.

- Ja ciebie też.

Ewa rozpłakała się i wtuliła w męża. Czuła jak jego serce waliło szybko. Widziała jego zniesmaczony grymas na twarzy.  Łukasz podniósł jej głowę i pocałował ją po czym wytarł łzy. Kiedy zamykał drzwi spojrzał na nią i uśmiechną się. Gdy drzwi zamknęły się Ewa zakluczyła je i oparła o nie się po czym zaczęła szlochać. Została teraz sama z córką. Ale przecież miała jeszcze Agatę.