ROZDZIAŁ 17

ROZDZIAŁ 17

Łukasz i Kuba czekają na długim korytarzu, dziwnie opustoszałym  na jakieś wiadomości od lekarza.

- Długo jeszcze? Boże święty Kuba. – powiedział zdenerwowany Łukasz.

- Skąd ja mam wiedzieć? Wyglądam na lekarza?!

Łukasz już nie odpowiedział. Usiadł na krzesło i patrzał w podłogę. Kuba chodził w kółko zaciskając ręce. Po jakimś czasie z sali wyszedł w końcu lekarz. Mężczyźni od razu do niego podbiegli.

- Przepraszam co z dziewczynami ? – zapytał Kuba.

- Są nadal nieprzytomne. – oznajmił – A z dziećmi dobrze.

- Możemy do nich iść?

- Możecie.

- A do dzieci ? – spytał zdenerwowany Łukasz.

- Również. – oznajmił lekarz.

Kiedy lekarz odszedł Kuba z Łukaszem poszli od razu do sali w której leżały ich żony. Gdy weszli zobaczyli nieprzytomne kobiety, ale dzieci tam nie było. Kuba od razu podbiegł do Agaty i usiadł obok niej. Łukasz stał jak wryty i nie mógł się ruszyć.  Kuba spojrzał na niego i pokręcił głową.

- Nie podejdziesz? Bez przesady Łukasz, kłótnia kłótnią, ale pomyśl, że Ewka mogła zginąć. – powiedział Kuba.

- Zamknij się Ewa żyje. – powiedział i w końcu do niej podszedł.

Złapał ją za zimna rękę. Nawet nie wzdrygnęła. Pocałował ja w dłoń tak jakby chciał rozgrzać ją swoim całusem.

- Pójdę do dzieci. – oznajmił.

- Dobra idź ja zostanę z nimi w razie co. – powiedział Kuba.

Łukasz puścił rękę Ewy i udał się w stronę drzwi, wychodząc spojrzał jeszcze na nią i przyjaciół. Szedł po po schodach leniwie  i w końcu wszedł do sali, od razu ujrzał swoją córkę. Po przeciwnej stronie leżał jego chrześniak. Łukasz podszedł do Kamilki i ujrzał jej małą twarzyczkę. Łuk brwiowy miała zaklejony plastrem. Raczki posiniaczone i podrapane. Nie wyglądała, aż tak strasznie. Kamil natomiast miał złamany obojczyk. I parę siniaków. Łukasz wziął krzesło przystawił obok łóżeczka córki oparł się o nie i patrzał. Po dwóch godzinach przysnął. O 6 rano Agata obudziła się ze strasznym bólem głowy. Nie wiedziała gdzie jest ani co się stało. Nic nie pamiętała. Spojrzała lekko w prawą stronę i zobaczyła leżącą Ewę – Chyba śpi – pomyślała. Odwróciła głowę w drugą stronę i ku jej zdziwieniu spał Kuba oparty o stolik. Agata kompletnie nie wiedziała co się stało, czemu jest w szpitalu. Spróbowała wymówić imię męża. KUBA. Szepnęła ledwo co. Mężczyzna jak na zawołanie się obudził usiadł i spojrzał w jej stronę. Agata się uśmiechnęła. Błaszczykowski od razu wstał i podszedł do niej.

- Hej słonko jak się masz?

- Co się stało ? – wyszeptała.

- Miałyście wypadek.

- Co? Co z dziećmi ? – powiedziała trochę głośniej Agata.

- Dobrze. Piszczu jest z nimi.

- Boże to moja wina, Ewa mi nie wybaczy.

- Nie mów tak. – skarcił ją Kuba.

- Chodź tu do mnie. – Agata odkryła pościel i pokazała, że ma się położyć obok.

Kuba się położył blisko żony. Pocałował i powiedział, że ma iść spać. Sam po chwili zasnął. Rano obudziła ich pielęgniarka, która szturchała Kubę.

- Przepraszam bardzo, ale to łóżko jest jedno osobowe. 

- O kurczę, przepraszam. - powiedział wstając szybko.

- Jak się pani czuje? – spytała uśmiechając się.

- Dobrze.

-  Pani koleżanka się nie obudziła?

- Nie. Jeszcze nie. Czemu ona tak długo śpi?

- Nie wiem. Każdy przechodzi to inaczej. Jak się obudzi proszę dać znać dobrze?

- Dobrze. – powiedział Kuba.

- O kurczę dziś jest 14 grudnia. Musze iść do pacjentki przepraszam. – powiedziała pielęgniarka i wyszła szybkim krokiem.

Agata usiadła powoli na  łóżku i przypomniała sobie, że Kuba ma dziś urodziny.

- Kuba.. Masz dziś urodziny. Boże przepraszam, że tak wyszło. Musisz spędzać swoje urodziny w szpitalu.

- Głuptasie ważne że z tobą.

Agata pocałowała Kubę w usta. I po chwili zaczęli się całować. Agata czuła jak jego ciepłe usta rozgrzewają jej zimnie wargi. Była szczęśliwa pomimo tego, że jest w szpitalu. Nagle obudziła się Ewa. Kaszlnęła lekko i spojrzała na całujących się przyjaciół. Kuba szybko odwrócił wzrok na nią podobnie postąpiła Agata.

- O Ewa. – powiedział zawstydzony Kuba.

- Co jest? Chyba pomyliłam sale co? – zapytała.

- Nie nie pajacu.

- Ewka jak się czujesz. Ja przepraszam. – od razu wtrąciła Agata.

- Cicho bądź nie twoja wina. – powiedziała uśmiechając się – Łukasza jak zawsze nie ma? Fajnie.  – zapytała chcąc usiąść – Ałć.

- Idiotko leż. – powiedział Kuba – Jest martwił się strasznie. Poszedł do dzieci.

- Co z dziećmi ?

- Kamil ma złamany obojczyk.  A Kamila posiniaczona i poobijana. – powiedziała Agata – Kuba zawołaj pielęgniarkę do Ewy.

- Nie trzeba jest ok. Tylko ałć boli. – złapała się za żebra.

- Idę już. – powiedział patrząc na Ewę i kręcąc głową.

 Udał się do pielęgniarki. Oznajmił jej, że Ewa się obudziła i wrócił z nią do sali. Pielęgniarka podeszła do Ewy. Coś się jej zapytała i chciała wyjść, ale Agata ją zatrzymała.

- Przepraszam ja muszę iść do toalety.

- To pani poczeka ja przywiozę pani wózek inwalidzki. – powiedziała i wyszła.

Po chwili wróciła i spojrzała na Agatę.

- Proszę, mąż pani pomoże usiąść. – powiedziała patrząc na Kubę.

- Oczywiście.

- Dobrze. Możemy jechać. – powiedziała pielęgniarka i zaczęła pchać wózek.

- Przepraszam, ale ja bym chciała aby mój mąż ze mną poszedł.

- No cóż, dobrze.

Ewa leżała nieruchomo i się śmiała. Sytuacja która miała miejsce nie dość, że była dziwna to na dodatek śmieszna. Kuba kompletnie nie wiedział o co chodzi, a pielęgniarka na wszystko się zgadzała. Błaszczykowski  pojechał z Agata w stronę windy. Kiedy byli już na 2 piętrze winda zatrzymała się a oni wyszli. Akurat szedł Łukasz. Podszedł do nich wymienili się informacjami i pobiegł do sali w której leżała jego żona. Kiedy wszedł pielęgniarka mierzyła jej ciśnienie. Ewa na widok Łukasza uśmiechnęła się, ale nie krzyczała z radości jak kiedyś. Mężczyzna podszedł do pielęgniarki.

- Co jest mojej żonie?

- Ma połamane żebra. Proszę aby pan przypilnował aby przez tydzień nie chodziła.

- Postaram się.

- Ja już zrobiłam badania więc pójdę. – powiedziała – Widzimy się wieczorem. – posłała Ewie uśmiech i wyszła.

Łukasz stał teraz nad łóżkiem Ewy i patrzał na nią. Leżała nieruchoma i miała głowę odwróconą tak aby  na niego nie patrzeć. Łukasz nachylił się nad nią i pocałował w policzek. Ewie zrobiło się ciepło, ale dalej się nie odezwała. Jedyne co to spojrzała na niego. Mężczyzna usiadł na krzesło obok.

- Kochanie jak się czujesz?

- Dobrze. – odpowiedziała obojętnie.

- Czemu nie zadzwoniłaś, że wracasz do Polski?

- Po co? A po drugie to czym miałam zadzwonić?

- Od Mario ? Jakoś z Agatą się skontaktowałaś.

- No z Agatą, ale nie tobą. Przecież ja cie zdradziłam. Więc pewnie masz mnie już w dupie. Szkoda, że nie zginęłam w tym wypadku. Byś miał święty spokój. – oznajmiła.

- Ewa co ty gadasz za głupoty?! Słyszysz samą siebie? Gdybyś zginęła moje życie by się kompletnie zawaliło. Ja bym nie potrafił już żyć. – powiedział łapiąc ją za rękę.

- Dałbyś radę. Znalazłbyś lepsza.

- Głuptasie. Nie ma lepszej. Najlepsza leży tutaj. Wiesz jakiego stracha mi napędziłaś. Bałem się że ciebie stracę. Boże najgorsze moje dni.

- Przepraszam, że te dni są najgorsze przeze mnie.

- Zamknij już się debilko! – krzykną i ja pocałował.

Siedział teraz nad nią i całował ją delikatnie. Czuła jego ciepły oddech który łaskotał ją po twarzy. Był delikatny jak nigdy. Tęskniła za nim, za tym jego czułym dotykiem. Oderwała się i spojrzała mu w oczy.

- Debilu kocham cię.

- Ja Ciebie też. Przepraszam za wszystko skarbie.

- Już nie przepraszaj. Wybaczyłam Ci już na samym początku. To ja przepraszam, powinnam była powiedzieć.

- Było minęło teraz jest dobrze. – musnął jej usta.

********

Agata i Kuba weszli do sali w której były dzieci. Kuba podjechał z żona do ich synka i spojrzeli na niego oboje. Agata czuła się winna. To przez nią jej syn cierpi. Co z niej za matka. Rozpłakała się nad łóżeczkiem synka.

- To moja wina.

- Agata co ty mówisz? Teraz będziesz się obwiniać? Co się stało to się nie odstanie. Najważniejsze jest, że nikt nie zginął. A ty się nie obwiniaj. – powiedział Kuba.

- Ale to moja wina.  – upierała się – Gdyby ktoś z nich zginął to przecież bym miała na sumieniu. Jakby Ewka czy Kamila umarła to Łukasz by mnie zabił nie wybaczyłby mi nigdy.

- Ale na szczęście się tak nie stało.

- Kuba nie rozumiesz. – rozpłakała się.

- Agata nie płacz.

Kuba ukucnął przed żoną i spojrzał jej w zapłakane oczy. Dotknął delikatnie jej głowy i zbliżył się do niej. Agata się uśmiechnęła. Stykali się teraz czołami. Kuba pocałował ją w usta. Agata odwzajemniła pocałunek. Byli teraz w namiętnym uścisku. On delikatnie przesuwał palce po je głowie. Kobieta czuła, że jest jemu potrzebna. Musnęła go mokrymi rzęsami i odezwała się od niego. Mężczyzna spojrzał na nią. Siedziała uśmiechnięta z dłonią przyłożoną do jego policzka. Nachyliła się nad nim i przytuliła go.

- Kocham cię Kubuś. – szepnęła mu do ucha.